ผมคุ้นเคยกับ ทรงศีล ทิวสมบุญ ในฐานะนักวาดนิยายภาพผู้มีผลงานมาสเตอร์พีซคือถั่วงอกและหัวไฟ ค่อนข้างประหลาดใจเหมือนกันที่เห็นผลงานของเขาเล่มนี้ในงานสัปดาห์หนังสือ รอยสนธยา เรียกว่าเป็นนิยายไทยเล่มหนึ่ง ความยาวก็ไม่ธรรมดา หนาตั้ง 368 หน้า
เล่มนี้เป็นเรื่องราวของนักเขียนหนุ่มคนหนึ่งที่จบการศึกษามาจากโรงเรียนอาชีวะแห่งหนึ่ง ซึ่งโรงเรียนแห่งนั้นเล่ากันว่าเป็นสถานที่ที่ควรอยู่ให้ห่างในยามสนธยา บางมุมอับ บางซอกหลืบของที่นี่มีบางอย่างจากอดีตแฝงเร้นอยู่ หากอยู่คนเดียวในเวลาโพล้เพล้อาจพบเจอพวกมันได้
สมัยเรียนนักเขียนหนุ่มตัวเอกของเรื่องประสบกับเหตุการณ์ที่หลายเป็นฝันร้ายหลอกหลอนเขาไปหลายปี บางปริศนายังไม่คลี่คลาย เขาอยากทำลายความคับข้องใจจึงกลับมาที่โรงเรียนอีกครั้ง เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขาเคยเจอสมัยก่อนั้น เป็นสิ่งที่มีอยู่จริงหรือเขาแค่ตาฝาดไปเอง
ดูจากชื่อเรื่องหรือภาพปก คนหยิบขึ้นมาอ่านคงตัดสินได้ว่านี่คือนิยายสยองขวัญหรือนิยายผี หวังว่าระหว่างอ่านจะได้เจอกับความสยองตลอดทั้งเล่ม นั่นก็ถูกต้องครับว่านิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับผี แต่ความสยองขวัญจากผีนับเป็นสัดส่วนที่น้อยมาก เนื้อหาหลักของเรื่องเล่าถึงช่วงหนึ่งของชีวิตนักเรียนอาชีวะ
ปกหลังเปรยว่าผลงานชิ้นนี้ถักทอขึ้นจากความทรงจำละเอียดอ่อนของผู้เขียน ทั้งความผูกพันระหว่างเพื่อน ความรักอันเปราะบางในวัยเยาว์ การเติบโตข้ามผ่านช่วงวัยอันสับสน ดังนั้นการอ่านหนังสือเล่มนี้เหมือนเรากำลังอ่านไดอารีของผู้เขียนอยู่ ได้รู้จักสังคมของเด็กอาชีวะ ได้รู้ความคิดความอ่าน ความฝันความทะเยอทะยานของเด็กเหล่านั้น
ถึงจะบอกว่าการอ่านหนังสือเล่มนี้เหมือนการอ่านไดอารีของนักเรียนอาชีวะ แต่ถึงยังไงมันก็ยังเป็นนิยายสยองขวัญอยู่ ฉากหลังของทุกเหตุการณ์เกิดขึ้นในโรงเรียนที่มีบรรยากาศชวนอึดอัดและเสียวสันหลัง การบรรยายบรรยากาศคือจุดแข็งของหนังสือเล่มนี้เลย ทำได้ดีมาก รู้สึกว่าโรงเรียนในเรื่องนั้นมีอะไรบางอย่างอยู่จริง ๆ และเราไม่ควรเข้าไปใกล้
ประมาณ 40% สุดท้ายที่เข้าช่วงบทสรุปของเรื่อง ผมไม่ชอบสักเท่าไหร่ มันดูไปไกล ดูไม่ได้ปูที่มาที่ไปเพื่อเข้าสู่จุดนี้มากเท่าที่ควร อ่านจบผมเลยรู้สึกเฉย ๆ กับทั้งเล่ม
ผมชอบชื่อเรื่อง รอยสนธยา ที่ผู้เขียนอธิบายว่ามันคือช่วงเวลาที่คาบเกี่ยวระหว่างความมืดและแสงสว่าง ไม่อาจเรียกได้ว่ามันคือตอนกลางวัน และไม่อาจเรียกได้ว่ามันคือตอนกลางคืน เมื่อเทียบกับวัยวุฒิของเหล่าตัวละครในเรื่อง พวกเขาก็เหมือนอยู่ในช่วย วัยสนธยา เหมือนกัน ช่วงรอยต่อระหว่างความเป็นเด็กและความเป็นผู้ใหญ่ ช่วงวัยที่สามารถตัดสินเส้นทางชีวิตในอนาคตของทุกคน
บางครั้ง มันดูเหมือนกับว่า การหนีการเข้าแถวหรือการขบถต่อกฎระเบียบต่างๆ ของโรงเรียน คือการได้อยู่นอกกรอบกฎที่ผู้ใหญ่ขีดขึ้นชั่วคราว อย่างน้อยเราก็ขอเลือกอะไรเองบ้างไม่ว่ามันจะถูกหรือผิดก็ตาม การแต่งตัวหรือไว้ผมผิดระเบียบและการหนีเข้าแถวตอนเช้า จึงมีรสชาติเหมือนอิสรภาพเล็กๆ ท่ามกลางวันเวลาที่เรารู้ว่ายังต้องเดินเข้าออกคุก ในนามโรงเรียนไปอีกนาน
ผลงานเล่มนี้มีภาพประกอบจากสีน้ำฝีมือของคุณทรงศีลคั่นประกอบตลอดทั้งเล่ม ทำให้เราเห็นภาพบรรยากาศได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ใครเป็นแฟนคลับของคุณทรงศีลอยู่แล้ว ลองมาเสพผลงานนี้ที่เป็นอีกหนึ่งความสามารถของเขาดูครับ
