โคเทกาวะ คาสึยะ ตำรวจฝ่ายสืบสวน และสารวัตรวาตาเสะ ผู้เป็นหัวหน้าแผนกสอบสวนที่หนึ่งของกรมตำรวจไซตามะ กำลังเจอทางตันในการสืบสวนคดีฆาตกรรมต่อเนื่องจำนวน 4 ศพ โดยเหยื่อมีลักษณะการเสียชีวิตอย่างน่าสยดสยอง ตำรวจทั้งกรมพยายามเชื่อมโยงความสัมพันธ์ของเหยื่อทั้ง 4 เพื่อระบุตัวคนร้าย แต่ดูเหมือนเหล่าเหยื่อจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อย
คนร้ายในคดีนี้ถูกสื่อตั้งฉายาให้ว่า บุรุษกบ เพราะข้างเหยื่อพบกระดาษโน้ตลายมือตัวโยกโย้ เขียนบรรยายว่าเหยื่อแต่ละรายเป็นเหมือนกบที่เจ้าตัวเคยฆ่าเล่นในวัยเด็ก ตำรวจสันนิษฐานว่าคนร้ายน่าจะเป็นผู้มีอาการทางจิต แต่การตามหาคนร้ายกลับไม่คืบหน้า ยิ่งนานวันผู้คนในสังคมเริ่มหวาดกลัวที่เมืองของพวกเขามีฆาตกรต่อเนื่องลอยนวล ความกลัวเปลี่ยนเป็นความโกรธต่อตำรวจ และกลุ่มคนที่เคยรักษาอาการทางจิตถูกหวาดระแวง
เบื้องหลังบุรุษกบคือใคร มีวิธีการเลือกเหยื่อแบบไหน เป็นคนปกติที่แกล้งป่วย หรือเป็นผู้ป่วยทางจิตจริง ๆ มาร่วมกันสืบหาคำตอบได้ในเล่มนี้
ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา ได้รับการพูดถึงอย่างมากตั้งแต่เริ่มวางจำหน่ายในไทย ว่าเป็นนิยายสืบสวนที่ดาร์กมาก โหดเลือดสาด บรรยายสภาพศพละเอียดยิบ อ่านแล้วหดหู่ใจ เนื้อหาข้างในขัดกับปกภาพวาดสีน้ำที่ดูน่ารักขี้เล่น ใครอยากอ่านทำใจเรื่องความน่าสะอิดสะเอียดไว้ล่วงหน้าเลยนะครับ
(ไม่มีสปอย) เล่มนี้เปิดเรื่องรวดเร็ว อ่านไปไม่กี่หน้าก็น่าติดตามแล้ว เรียกว่าฮุคคนอ่านอยู่หมัด น่าจะเป็นนิยายสืบสวนที่ผมประทับใจได้ไม่ยาก แต่พออ่านไปเรื่อย ๆ ผ่านไปสัก 60% ผมเริ่มเบื่อรูปแบบการดำเนินเรื่อง ไม่เข้าใจจุดประสงค์ที่คนเขียนเลือกมานำเสนอ
นี่เป็นนิยายสืบสวนก็จริง แต่ในเรื่องแทบไม่มีการสืบสวนอย่างจริง ๆ จัง ๆ เลย ตำรวจทำอะไรไม่ได้ กว่าจะได้เบาะแสมาสักอย่างต้องรอให้เจอเหยื่อรายต่อไป และเบาะแสก็ไม่ค่อยสำคัญ ไม่ได้นำไปสู่อะไร สำหรับผมที่อ่านนิยายสืบสวนญี่ปุ่นมาประมาณหนึ่ง รู้สึกว่าเล่มนี้ทำเนื้อหาในส่วนของการสืบสวนได้ไม่ถึงขั้น
เนื้อหาส่วนใหญ่ในเล่มให้ความสำคัญกับการบรรยายสภาพสังคมในตอนนั้น ว่าผู้คนตื่นตระหนกมากแค่ไหน วิจารณ์สื่อที่หิวข่าว พยายามตีข่าวเกินจริง จับแพะชนแกะ ได้เห็นความกลัวที่ค่อย ๆ แผ่ขยายออกไปไกลเรื่อย ๆ เห็นความหวาดกลัวค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความโกรธ จนเกิดความโกลาหลไปทั้งสังคม
จุดนี้ผมไม่เข้าใจว่านิยายสืบสวนจะบรรยายสภาพสังคมไปทำไมมากมาย คนอ่านอยากอ่านเรื่องราวการสืบสวน ช่วงกลาง ๆ เล่ม ความชอบที่ผมมีต่อเล่มนี้ลดฮวบ แต่พอถึงจุดเฉลยคนร้าย กราฟความพอใจพุ่งทะลุปรอท เข้าใจทันทีเลยว่าคนเขียนให้ความสำคัญกับการบรรยายสภาพสังคมทำไม
เจตนาของคนร้ายในเล่มไปไกลมาก วางแผนสุขุมมาก ไม่เคยเห็นคนร้ายในนิยายสืบสวนเล่มไหนมีความทะเยอทะยานขนาดนี้ เล่มนี้ไม่มีใครเก่งที่สุด ไม่มีใครเป็นผู้ชนะและผู้แพ้ไปตลอดกาล ผมว่าเรื่องนี้ให้บรรยากาศที่สมจริง เป็นอีกเล่มที่น่าอ่านครับ เห็นว่าจะมีเล่ม 2 ด้วย ผมรอติดตามเลย
