คืนหนึ่งแสงสีดำและแสงสีขาวพุ่งจากฟ้าลงมาที่ประเทศญี่ปุ่น แสงสีขาวได้พุ่งลงไปยังบ้านของครอบครัวโนฮาระ ซึ่งอยู่ในจังหวัดไซตามะ แสงสีขาวพุ่งปะทะเข้าใส่ ชินโนสุเกะ ที่กำลังรอกินอาหารค่ำ ทันใดนั้นเองพลังลึกลับก็ได้เกิดขึ้นในตัวเขา "ก้นของฉัน... ก้นของฉันมันร้อนไปหมด!"
ขณะเดียวกันแสงสีดำได้พุ่งเข้าใส่ มิตสึรุ ชายหนุ่มผู้ตกงานและเกลียดกลัวสังคม แสงสีดำทำให้เขามีพลังจิตซึ่งกำลังพุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง มิตสึรุสัมผัสได้ถึงพลังและต้องการใช้มันแก้แค้นโลกใบนี้ ความโกลาหลได้เกิดขึ้น พลังแห่งความมืดมิดกำลังจะกลืนกินโลกใบนี้ ความหวังเดียวอยู่ที่เด็กอนุบาลชื่อว่าชินโนสุเกะ ดังนั้นชินจังจึงต้องลุกขึ้นสู้เพื่อกอบกู้โลก!
ชินจัง เดอะมูฟวี่ภาคนี้มาโฉมใหม่! มาแบบใหม่แบบสับ! เพราะเป็นครั้งแรกที่เราจะได้เห็นเด็กชายจอมซนคนนี้โลดแล่นในรูปแบบ 3 มิติ การพลิกโฉมครั้งนี้ถือว่าทำออกมาดี งานด้านภาพดูน่าสนใจขึ้น แต่ยังคงเสน่ห์ทุก ๆ อย่างของการ์ตูนเรื่องนี้เอาไว้ได้อย่างครบถ้วน
ขึ้นชื่อว่าชินจัง ผมไม่ได้คาดหวังว่าต้องได้ข้อคิดอะไรกลับไปหลังดูจบ เพราะชินจังที่ผมโตมาทำหน้าที่เพียงเสิร์ฟความสนุกให้คนดู เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว แต่กลายเป็นว่าชินจัง เดอะมูฟวี่ภาคนี้มาเหนือความคาดหมาย ในหนังใส่ประเด็นทางสังคมปัจจุบันเข้ามาด้วย อย่างเรื่องการบูลลี่ และความ struggle ในการใช้ชีวิตของคนเจนใหม่ ๆ
ระหว่างดูผมตั้งคำถามกับตัวเองว่า "คนชั่วนั้นชั่วมาโดยกำเนิด หรือเขาถูกหล่อหลอมให้กลายเป็นคนชั่ว?" แน่นอนครับว่าคนที่เกิดมาชั่วนั้นมีมากมาย แต่คนที่ก่ออาชญากรรมบางคนอาจเคยเป็นเหยื่อมาก่อน อย่างในเรื่อง มิตสึรุตอนเด็กก็เป็นเด็กบริสุทธิ์ทั่วไป อาจจะมีนิสัยขี้อาย แต่พอไม่ได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่ก็ทำให้เข้าสังคมไม่เป็น จึงไม่รู้วิธีเข้าหาคนอื่น จนถูกละเลยจากเพื่อน ๆ และกลายเป็นเป้าของพวกเด็กอันธพาลที่ชอบแกล้งคนอื่น
บางทีวัคซีนที่ช่วยป้องกันไม่ให้เด็กคนหนึ่งโตขึ้นมาเป็นอาชญากร อาจจะเป็นความอบอุ่นจากครอบครัว หรือมิตรไมตรีจากเพื่อนที่จริงใจสักคนหนึ่ง
อีกประเด็นที่ผมได้จากหนังเรื่องนี้คือ ความยากลำบากในการใช้ชีวิตของคนเจนปัจจุบัน ที่ทุกวันนี้ไม่ว่าหย่อมหญ้าไหนของโลกก็เผชิญกับพิษเศรษฐกิจ ค่าแรงที่ขึ้นไม่ทันค่าครองชีพที่สูงขึ้นพรวด ๆ ค่านิยมทำนอง ก่อนอายุ 30 ต้องมีนั่นโน่นนี่ ฯลฯ แถมทุกวันนี้หลายประเทศเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุ ที่คนวัยทำงานมีน้อย แต่ต้องทำงานหาเงินมาจ่ายภาษีเป็นสวัสดิการเลี้ยงดูคนวัยเกษียณ
แถมยุคสมัยนี้คนแต่ละเจนมีเอกลักษณ์แตกต่างกันมาก แค่อายุห่างกันสัก 10 ปี บางทีอาจคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว ยิ่งคนเจนวายยิ่งลำบาก เพราะอยู่กึ่งกลางระหว่างคนรุ่นใหม่และคนรุ่นเก่า หลาย ๆ สถานการณ์ก็กลายเป็นกันชนให้กับคนสองเจน
เฮ้อ... มาคิดตามที่หนังสื่อก็เหนื่อยจริง ๆ นะครับ แต่ชีวิตของเราหากยังหายใจ ยังเดินเหินได้ปกติ ก็ต้องสู้ต่อไป โดยหวังว่าสักวันความพยายามจะตอบแทนอะไรพวกเรากลับมาบ้าง
