อาโอยามะ เด็กชายชั้น ป.4 ผู้ชื่นชอบการจดบันทึก เขาจดทุกเรื่องที่พบเห็นหรือสงสัยลงในสมุดบันทึกประจำตัว วันหนึ่งเขาพบเหตุการณ์ประหลาดในเมืองที่อาศัยอยู่ มีเพนกวินมากมายปรากฏตัวขึ้น ทั้ง ๆ ที่เมืองแห่งนี้อยู่ไกลจากแหล่งที่อยู่อาศัยของพวกมัน เหล่าเพนกวินโผล่มาแล้วก็หายตัวไป สร้างความงุนงงสงสัยให้แก่คนทั้งเมือง
อาโอยามะและเพื่อนจึงออกสืบหาที่มาที่ไปของเพนกวินเหล่านี้ แล้วเขาก็รู้ว่าการปรากฏตัวของฝูงเพนกวินเกี่ยวข้องกับพี่สาวที่คลินิกหมอฟันผู้ที่อาโอยามะแอบชอบ อาโอยามะพบว่าพี่สาวสามารถเปลี่ยนสิ่งของเป็นเพนกวินได้ แต่ทั้งเขาและพี่สาวกลับไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอจึงมีความสามารถนั้น
นอกจากนี้พี่สาวยังสร้างสัตว์ประหลาดชื่อ แจ็บเบอร์ว็อก ซึ่งออกมาคอยกินเพนกวิน นอกจากเรื่องประหลาดเหล่านี้ กลุ่มของอาโอยามะยังพบลูกกลม ๆ ขนาดใหญ่กลางทุ่งหญ้าในป่า สีสันของมันดูคล้ายทะเล พวกเขาจึงเรียกมันว่า ทะเล และเริ่มต้นศึกษาวิจัยเกี่ยวกับมัน จนในที่สุดอาโอยามะก็รู้ว่าทั้งพี่สาว เพนกวิน แจ็บเบอร์ว็อกและทะเลเชื่อมโยงกัน
วันหนึ่งทะเลขยายขนาดจนใหญ่มหึมา จนเกิดเรื่องราววุ่นวาย สุดท้ายเมื่อเรื่องราวคลี่คลาย คงเหลือไว้แต่ประสบการณ์ที่ยากจะลืมเลือน มิตรภาพอันคาดไม่ถึงและการเติบโตขึ้นของเด็กชาย
ผมซื้อเล่มนี้เพราะปกสวยและชื่อเรื่องแสนจะเรียบง่าย วันนั้นฉันเจอเพนกวิน องค์ประกอบทุกอย่างชวนให้นึกถึงวรรณกรรมญี่ปุ่นที่มีเนื้อหาเรียบง่าย เล่าเรื่องสไตล์ slice of life ซึ่งเป็นแนวทางที่ผมชื่นชอบ แต่ถ้าผมอ่านเปรยปกหลังสักหน่อย ผมก็จะรู้ว่าหนังสือเล่มนี้มันเป็นนิยายไซไฟ
นักเขียนคือ โมริมิ โทมิฮิโกะ ผู้พานิยายลูกผสมเล่มนี้คว้ารางวัลชระเลิศผลงานแนว Science Fiction แห่งประเทศญี่ปุ่นครั้งที่ 31 มาได้ และได้นำไปสร้างเป็นภาพยนตร์อนิเมะมาแล้วด้วย ที่ผมบอกว่านิยายเรื่องนี้เป็นลุกผสมเพราะว่ามันมีความเป็นไซไฟอยู่แล้วแน่ ๆ ล่ะ การดำเนินเรื่องใช้ตัวเอกเป็นเด็กผู้ชายที่ให้อารมณ์เหมือนกำลังอ่านวรรณกรรมเยาวชนที่ผู้อ่านจินตนาการภาพตามได้ไม่ยาก เหตุการณ์ต่าง ๆ ในหนังบางทีมีความเป็นแฟนตาซีมากกว่าที่จะหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มารองรับได้
อาโอยามะเป็นตัวละครที่น่าสนใจ น้องเป็นเด็กช่างสังเกต ช่างตั้งคำถาม มีคุณสมบัติของนักวิทยาศาสตร์อยู่ในตัว ประกอบกับที่บ้านเห็นแววและสนันสนุนน้องตลอด น้องยิ่งพัฒนาความเก่งของตัวเองให้เหนือกว่าเด็กในวัยเดียวกัน เรียกได้ว่าน้องคือต้นแบบของลูกที่พ่อแม่หลายคนอยากเลี้ยงดู
สำหรับผมเรื่องนี้อ่านได้เรื่อย ๆ ไม่ค่อยมีจุดพีคที่ทำให้หยุดอ่านไม่ได้ และก็ไม่ได้มีจุดน่าเบื่อที่ทำให้อยากหยุดพัก อ่านจบก็ไม่ได้หลงเหลือความตราตรึงใจอะไร เป็นหนังสือสำหรับอ่านเพลิน ๆ โดยไม่ต้องคาดหวังอะไรครับ
