ในเล่มนี้ 3 พี่น้องตระกูลโบดแลร์ไม่ต้องไปอยู่ใต้ความดูแลของญาติคนไหนแล้ว มิสเตอร์โพส่งพวกเขามาเข้าโรงเรียนประจำ ที่มีคำขวัญประจำโรงเรียนว่า จำไว้ว่าเธอจะต้องตาย บรรยากาศของที่นี่ไม่ส่งเสริมต่อการเรียนรู้แม้แต่น้อย อาคารเรียนทุกหลังสถาปัตยกรรมเหมือนหลุมฝังศพ สนามหญ้าก็เป็นสีน้ำตาล ดูแล้วมีแต่ความหดหู่ทั้งโรงเรียน
เพราะ 3 พี่น้องตระกูลโบดแลร์เป็นเด็กกำพร้า จึงถูกเลือกปฏิบัติโดยการไม่ยอมให้เข้าพักที่หอพักสำหรับนักเรียน ที่ให้ไปพักในกระท่อมที่ตรงพื้นมีปูยั้วเยี้ย บนเพดานมีเห็ดราขึ้นชื้นแฉะ แถมยังต้องนอนบนกองฟางอีก ที่โรงเรียนนี้ 3 พี่น้องตระกูลโบดแลร์ได้เจอเพื่อนใหม่คือเด็กกำพร้าแฝดสามควากไมร์ ที่ตอนนี้เหลือกันอยู่แค่ 2 คน
รองครูใหญ่ของที่นี่รับประกันว่าเคาต์โอลาฟจะไม่มีวันผ่านเข้ามาในโรงเรียนได้อย่างแน่นอน เพราะโรงเรียนได้ติดตั้งคอมพิวเตอร์อัจฉริยะที่บันทึกของมูลของเคาต์โอลาฟเอาไว้ มันจะตรวจพบและไม่ยอมให้เคาต์โอลาฟผ่านเข้ามา แต่ป้องกันได้แน่เหรอ เพราะเคาต์โอลาฟนั้นเป็นนักปลอมตัว
หลังจากเล่มที่แล้วที่ถือว่าคือความอัปยศ ไร้ความสมเหตุสมผลใด ๆ มาเล่มนี้ถือว่าฉุดคุณภาพที่ดิ่งลงเหวให้มาอยู่บนพื้นพิภพได้สำเร็จ แถมเล่มนี้ปูเหตุการณ์ต่อไปยังเล่มถัดไป ทิ้งปมเอาไว้ แตกต่างจากเล่มที่ผ่านมาที่จบเป็นเล่ม ๆ ตอน ๆ ไป
เล่มนี้อุตส่าห์ยูเทิร์นกลับมาขนาดนี้ ยอมใจอ่อนตามเล่มต่อไปก็ได้
