เปิดเรื่องมาเป็นฉาก ไดแอน เพิ่งคลอดลูก ลูกของเธอตัวเล็ก อ่อนแอ ต้องอยู่ในตู้อบและมีสายระโยงระยางมากมาย ภาพตัดมาในอีก 17 ปีข้างหน้า ไดแอนเลี้ยงลูกสาว โคลอี้ ด้วยตัวคนเดียว เป็นซิงเกิลมัม ตัวโคลอี้นั้นร่างกายไม่แข็งแรง ขาไม่มีแรงต้องนั่งวิลแชร์ ต้องคุมระดับน้ำตาลในเลือด เป็นหอบหืดต้องคอยพ่นยา เธอเรียนอยู่ที่บ้านกับแม่ เพราะแม่ของเธอเป็นอาจารย์
วันหนึ่งโคลอี้แอบไปค้นถุงใส่ของที่แม่ซื้อกลับมาบ้าน ในนั้นมีกระปุกยาอยู่อันหนึ่งที่จ่าหน้าว่าเป็นของไดแอน โคลอี้สงสัยว่ามันคือยาอะไร เพราะแม่เธอไม่ได้ป่วยอะไร ตกกลางคืนไดแอนเอายาชุดใหม่ที่หมอเปลี่ยนมาให้ลูกสาว โคลอี้เห็นยาเม็ดหนึ่งเหมือนยาที่จ่าหน้าว่าเป็นของไดแอน
โคลอี้แอบเอายาเม็ดนั้นไปถามเภสัชกร ได้คำตอบมาว่ายาเม็ดนั้นเป็นยาที่ใช้คลายกล้ามเนื้อให้หมา ถ้าคนกินก็จะกล้ามเนื้ออ่อนแรง เธอเริ่มสงสัยแล้วว่าตัวเองอาจจะไม่ได้ป่วยจริง ๆ ไดแอนแม่ผู้เลี้ยงดูเธอมา 17 ปี อาจจะวางยาให้เธอป่วย
หนังเรื่องนี้เป็นผลงานกำกับและเขียนบทโดย อานีช ชาแกนตี้ เจ้าของผลงาน Searching เสิร์ชหา....สูญหาย!? ที่สร้างเซอร์ไพร์ซจนกลายเป็นหนังในดวงใจของใครหลายคน มาเรื่องนี้ส่วนตัวผมรู้สึกมันกลาง ๆ ธรรมดา ๆ ไม่เทียบเท่าผลงานเรื่องที่แล้ว ใครที่ดูหนังแนวนี้มาเยอะ คงเดาหนังเรื่องนี้ได้ตั้งแต่กลางเรื่อง
ถึงพล็อตจะไม่ได้หวือหวา แต่ระดับความระทึกขวัญ ความน่าสงสัย หนังก็สามารถเลี้ยงเอาไว้ได้ตลอดรอดฝั่ง ไม่มีช่วงน่าเบื่อเลย หนังอาจจะไม่ค่อยมีใครพูดถึง และตอนนี้ลาโรงไปแล้ว ใครที่สนใจลองไปหามาดูได้ครับ ตามโอกาสจะอำนวย (มีสปอยด้านล่าง)
ลูกของไดแอนตายตั้งแต่ชั่วโมงแรกที่คลอดออกมา เธอฝังใจกับเหตุการณ์นี้จึงไปขโมยเด็กแรกเกิดออกมาจากโรงพยาบาล และตั้งชื่อลูกคนนี้ว่าโคลอี้ ตอนเด็ก ๆ โคลอี้ร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ดี เดินได้เหมือนเด็กทั่วไป แล้วไดแอนก็วางยาลูกสาวให้ป่วย เพื่อที่เธอจะได้ดูแลโคลอี้ตลอดไป เติมเต็มความเป็นแม่ของเธอ
เมื่อความลับแตกไดแอนทำทุกทางเพื่อรั้งโคลอี้ให้อยู่กับตัวเอง ทั้งกักขัง ล่ามโซ่ ฆ่าคนที่มาช่วย จนถึงขั้นลักพาตัวโคลอี้ออกมาจากโรงพยาบาล สุดท้ายไดแอนถูกตำรวจจับ และถูกพานำไปขังไว้แผนกจิตเวช จากนั้นโคลอี้ก็ได้พบกับพ่อแม่ที่แท้จริง และยังคอยแวะมาเยี่ยมไดแอนบ่อย ๆ เธอไม่ได้แวะมาเฉย ๆ แต่พกยามาวางยาให้ไดแอนป่วยติดเตียงจนออกมาจากแผนกจิตเวชไม่ได้ เป็นการเอาคืนที่สาสม
