เด็กไทยยุคมิลเลนเนียลล้วนเติบโตมากับ ช่อง 9 การ์ตูน หนึ่งในการ์ตูนที่ติดตรึงอยู่ในความทรงจำเรื่องหนึ่งคือ ดิจิมอนแอดเวนเจอร์ เรื่องราวเกี่ยวกับการผจญภัยของเด็กที่ถูกเลือกกับดิจิมอนคู่หูในโลกดิจิตอลเวิล์ด ซึ่งปีนี้ครบรอบ 20 ปีของการ์ตูนเรื่องนี้แล้ว จึงมีภาพยนตร์ Digimon Adventure Last Evolution ออกมาเฉลิมฉลอง
ส่วนตัวมาดูดิจิมอนจริงจังตอนภาค 3 ดิจิมอนเทมเมอร์ ที่มีประโยคเด็ดคือ การ์ดสแลช! ซึ่งสามารถเอามาใช้ได้หลายเหตุการณ์ (เช่น รูดร่องตูดเพื่อนเป็นต้น) แต่ถ้าภาคที่ดังที่สุดก็คือภาคแรกนี่แหละ ที่มีตัวเองชื่อ ไทจิ และมีดิจิมอนคู่หูคือ อากูมอน
ในเรื่องมีการเชื่อมต่อโลกจริงกับดิจิตอลเวิร์ด ทำให้มนุษย์และดิจิมอนสามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้ เปิดเรื่องมาโลกเกิดปรากฎการณ์ออโรร่า แล้วเช้าวันรุ่งขึ้นแพรอทมอน ดิจิมอนนกแก้วที่ปกติรักสงบก็ออกมาจากดิจิตอลเวิร์ดมาอาละวาดในโลกจริง
ไทจิ, ยามาโตะ, ทาเครุและฮิคาริร่วมต่อสู้หยุดยั้งแพรอทมอนร่วมกับดิจิมอนคู่หู ฉากนี้รื้อฟื้นความทรงจำในวัยเด็กมาก การได้เห็นดิจิมอนที่คุ้นตาอยู่ในจอหนังใหญ่ ๆ คือตื่นเต้นมาก ยิ่งฉากที่อากูมอนและกาบูมอนพัฒนาร่างแล้วเพลง Butterfly ขึ้นคือขนลุก เพลงนี้ในภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกมิกซ์ใหม่ทันสมัยขึ้นและกระหึ่มมากตอนอยู่ในโรง
ฉากเปิดเรื่องที่ว่ากินเวลาไม่ถึง 10 นาที และก็เท่านั้น ความสนุกของภาพยนตร์เรื่องนี้มีไม่สุดเท่าฉากแรกนี้แล้ว ที่เหลือของเรื่องเล่าถึงชีวิตปัจจุบันของเด็กที่ถูกเลือก ไทจิเป็นนักศึกษาที่คิดหัวข้อทีสิสไม่ออก, ยามาโตะกำลังจะเรียนจบมหาลัยและกำลังคิดจะต่อปริญญาโท, ทาเครุกับฮิคาริกำลังเรียนอยู่, โซระเป็นนักขัดดอกไม้ที่ดูห่างเหินกับเพื่อน ๆ, โจกำลังเรียนหมอ, โคชิโร่เป็นประธานบริษัทอิซึมิคอร์ปอเรชัน, มีมี่เป็นเจ้าของร้านค้าออนไลน์ที่ยอดขายดีมาก
ตัวร้ายในเรื่องชื่อ อีออสมอน มันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เด็กที่ถูกเลือกจากทั่วโลกหมดสติ เนื้อเรื่องเหมือนจะมีความสืบสวนสอบสวนเล็กน้อยแต่ก็ไม่เข้มข้นมาก พอเรื่องมาถึงจุดไคล์แม็กซ์รู้สึกหนังดึงอารมณ์ได้ไม่สุด ฉากที่อากูมอนและการบูมอนพัฒนาร่างครั้งสุดท้าย หนังเลือกใช้ดนตรีเอ่ย ๆ มันดูไม่ยิ่งใหญ่ให้สมกับเป็นการพัฒนาร่างครั้งสุดท้ายเท่าไหร่ และหนังให้น้ำหนักเฉพาะกับอากุมอนและกาบูมอน มีดิจิมอนตัวอื่นโผล่มาช่วยสู้เหมือนกัน แต่โผล่มาแบบวับ ๆ แวม ๆ ผมรอดูลิลลีมอน คือไม่มีออกมาให้ดูเด้อ เศร้า-
หนังดำเนินมาจนถึงตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกว่านี่เป็นหนังที่น่าเบื่อเรื่องหนึ่ง ฉากจบผมไปอ่านคอมเมนต์เห็นคนบอกว่าร้องไห้กัน แต่สำหรับผมรู้สึกเฉย ๆ คือมันก็เป็นฉากที่ดีแหละ แต่ที่ไม่ซึ้งคงเป็นเพราะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับการที่ยามาโตะเป่าออร์แกน ถ้าเคยดูฉบับทีวีซีรีส์มาอาจจะซึ้งเหมือนคนอื่นก็ได้
พอหนังจบมีการบอกว่าให้อยู่ร้องเพลงปีกรักด้วยกันก่อน ไอ้เราก็รอเพราะหวังจะได้เห็นเพลงปีกรักเวอร์ชั่นพี่นัทกับน้องนพฉบับรีมาสเตอร์ แต่ปรากฎว่าเป็นวงอะไรไม่รู้มาคัฟเวอร์ ก็เลยไม่อยู่ดูต่อ
สุดท้ายคิดว่าหนังเรื่องนี้ทำมาเฉพาะแฟนทีวีซีรีส์มากกว่า การได้เห็นตัวละครที่คุ้นเคยได้เติบโต ชีวิตได้เข้าสู่บทใหม่ คงเหมือนได้อ่านจดหมายที่เพื่อนในวัยเด็กส่งมาให้ แต่สำหรับตัวผมรู้สึกว่าหนังฉลองครบรอบ 20 ปีดิจิมอนน่าจะทำได้เต็มอิ่มกว่านี้ ได้เห็นดิจิมอนครบทุกตัว พัฒนาร่างสุดยอดช่วยกันสู้ แต่ตัวหนังไม่ได้เป็นอย่างนี้เลยไม่เต็มอิ่มเท่าไหร่
