"คุณไม่มีทางหาศูนย์รับฝากความเสียใจแห่งนี้เจอ เพราะที่แห่งนี้จะเลือกยอมให้คุณเจอเองต่างหาก" ในโลกนี้มีตำนานเล่าถึงศูนย์รับฝากความเสียใจ มันเป็นสถานที่ลึกลับที่ตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งในศูนย์การค้าใต้ดิน ซึ่งมันเปิดทำการเพียงแค่วันพุธ เวลา 5 โมง ถึง 1 ทุ่ม เท่านั้น ที่นี่คุณสามารถส่งจดหมายไปในอดีตถึงคนที่ไม่มีโอกาสได้เจออีกแล้วได้
หนังสือเล่มนี้เขียนโดย ซื่ออี นักเขียนชาวไต้หวัน แปลเป็นภาษาไทยโดย รักสิริ เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับศูนย์รับฝากความเสียใจตามที่เกริ่นไปข้างต้น แบ่งออกเป็นตอน ๆ จำนวน 5 ตอน แต่ละตอนจะมีตัวละครประจำตอนที่มาใช้บริการส่งจดหมายไปในอดีตที่ศูนย์รับฝากความเสียใจ
การส่งจดหมายไปในอดีต จุดประสงค์เพื่อบรรลุสิ่งที่ไม่มีโอกาสได้ทำ จนฝังใจกลายเป็นความเสียใจมาถึงปัจจุบัน แม้การส่งจดหมายไปในอดีตจะไม่ได้แก้ไขอดีต แต่ก็เป็นการถมช่องโหว่ในหัวใจให้ผู้ส่งได้
ถึงในเรื่องจะเล่าเป็นตอน ๆ มีตัวละครเด่นประจำตอน แต่ทุกตัวละครในเรื่องล้วนเกี่ยวโยงกันกับเหตุการณ์หนึ่งในอดีตโดยที่ไม่รู้จักกันมาก่อน เหตุการณ์นั้นได้ทิ้งความเสียใจเอาไว้ให้พวกเขา มันบั่นทอนชีวิตปัจจุบัน การได้มาสะสางเรื่องราวที่ค้างคาใจที่ศูนย์รับฝากความเสียใจ เหมือนเป็นการได้ชำระบาดแผลแห่งความเสียใจนั้นไป ในเรื่องมีประโยคโดนใจผม ขอยกตัวอย่างมาให้ได้อ่านกัน
จริง ๆ แล้วน่ะนะ ไม่มีใครให้อภัยหรือไม่ให้อภัยใครได้หรอก เธอทำได้แค่ให้อภัยตัวเองภายในเวลาที่มีอยู่เท่านั้น เพื่อจะได้ไม่เหลือความเสียใจเอาไว้ เท่านี้ก็พอแล้วละ ส่วนเรื่องอื่นก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาเถอะ
ความเสียใจมีไว้เพื่อให้เรายิ่งทะนุถนอมปัจจุบัน อย่าได้เพิ่มความเสียใจในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่อีกเลย
ใครที่ชอบวรรณกรรมแบบอบอุ่นหัวใจ สไตล์คล้าย ๆ วรรณกรรมญี่ปุ่น เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ผมว่าน่าจะตอบโจทย์ได้ แนะนำให้ลองหามาอ่านกันดูครับ
